Van Ninh Binh naar Do Luong

Te Do Luong, maandag 21 november

Ik schrijf dit in een oude schuur die omgebouwd is tot internetcafe. Ninh Binh is een toeristische attractie. Het ligt midden in een spectaculair karstgebergte, Trang An genaamd, waarover je een onvergetelijk uitzicht krijgt als je bij de grot van Hang Mua de 450 trappen naar boven klimt naar een tempeltje met daarin een levensgroot religeus beeld. Vanaf de grotten van Tam Coc kun je een boottocht maken door het karstgebergte, waar de stroompjes grotten hebben uitgeslepen in het gebergte. Hebben we niet te gedaan. Een te hoog Valkenburggehalte.

Pho Cat of Pho Ca? Na een bijzondere fietstocht over een weg die midden door het karstgebergte gaat op weg naar Pho Cat, komen we bij een T splitsing. Ik vraag de weg naar Pho Cat. Die wordt met handgebaren aangeduid. Enkele kilometers verderop opnieuw een T-splitsing. 'Pho Cat?' Ja, je moet de brug over gebaart de chauffeur van de auto die voor ons is gestopt. Het loopt al tegen vijven. Spoedig zal het donker zijn. We volgen een lange dijk tot bij een drukke weg, de QL1. Aan de overkant ligt een hotel. De stroom is uitgevallen. We nemen een  kamer. Bij het installeren valt de duisternis in, snel en onherroepelijk. Gelukkig gaat het licht weer aan. De volgende ochtend gaan we welgemoed op weg. Iedereen die we gevraagd hebben is het er over eens. Men wijst allemaal in dezelfde richting. Na 10 kilometer, voel ik dat er iets mis is. Is dit Pho Cat? Ja, dat is het, gebaren de mensen aan wie we het vragen. Ik neem mijn kompas. Dat had ik beter eerder kunnen doen. We fietsen naar het noorden, richting Hanoi, dat is helemaal dus echt helemaal verkeerd. Het grote misverstand wordt ontrafeld, door een jongeman op een scooter die ons achterop rijdt en die we aanhouden. Hij bestudeert aandachtig mijn kaart. Hij is een ervaren kaartlezer want hij tikt met een vinger op een plaatsje op de kaart: Pho Ca. Pho Cat of Pho Ca, 'what's in a name' maar het is wel het verschil tussen noord en zuid en tientallen kilometers, zeg maar 40. We fietsen de 10 kilometer terug en gaan terug over de dijk, die we de avond ervoor hebben afgereden, tot aan de brug waar we de verkeerde kant zijn opgewezen. Nog geen half uur later lopen we over het gigantische complex van de Bai Dinh Tempel, waar je met een lift naar de bovenste verdieping van de pagode wordt gebracht, razendsnel. Op de bovenste verdieping staat een verguld, meer dan levensgroot, Boeddhabeeld. Daarna Vinh Loc, waar we in het centrum een alleraardigst hotel vinden.

De volgende dag om 6:00 op de fiets. Het is nog schemerig en nevelig. De mist trekt pas om 9:00 uur op maar dan wordt het ook echt heet. We stuiten op de Ho Chi Min weg. Een redelijke rustige weg, goed geasfalteerd, weinig kuilen, door heuvelachtig landschap. Soms klimmetjes van 10%, dat is te doen zonder afstappen, ook omdat we geen tenten en kookspullen meesjouwen. Elke keer weer verbaas ik mij er weer over, bij het inpakken 's ochtends, hoe licht de totale bagage is. We overnachten telkens in hotels, soms lux some eenvoudig In totaal leggen we vandaag 110 km af door mooi landschap met veel land- en tuinbouw. Veel kleine boeren gebruiken de buffel nog als trekdier. Soms is de buffel vergezeld van een kalf. Als westerlingen op de fiets trekken we vooral de aandacht van de schooljeugd. Velen van hen hebben een vakje Engels in het pakket zitten en dat willen ze op ons uit proberen. Veel verder dan Hello, what is your name en where are you from gaat de conversatie niet, maar het blijft. Veel vietnameze jongedames willen met Stanley op de foto. We overnachten in een familiehotel. Met gebarentaal is het zelfs mogelijk om, onder luid gelach, een rol toiletpapier te bemachtigen. 

Maandag 21 november. Het wordt saai maar vandaag ook weer om 6:00 op de fiets, het is schemerig en mistig. We verlaten de Ho Chi Minh weg en volgen de QL15A, die er min of meer parallel aan loopt. Slagers zijn bezig een varken te slachten. Op het houtvuur staat een ketel met water. Het kokende water wordt over het varken gegoten om de haren af te schrapen. Veel gebeurt hier langs de kant van de weg open en bloot voor het oog van de langsrijdende weggebruiker. In Nederland gebeurt dit alles achter gesloten deuren. Zou het daardoor komen dat Aziaten zo toegankelijk en vriendelijk zijn? We fietsen door een rubberplantage. Uit de bomen, waarin grote kerven zijn gesneden, druppelt latex, wit en vloeibaar als melk. De latex wordt opgevangen in bakjes die om de bomen zijn gebonden. We komen weer op de HCM weg. Het landschap is overweldigend fraai. We maken veel foto's en ook fietsen we een onverharde zijweg in om de kijken hoe de boeren daar leven. De huizen staan verspreid over de vallei. Vrouwen, met de karakteristieke punt hoofddeksels, zijn bezig akkers te bewerken. Ook hier verplaatst men zich per scooter. Vandaag ook de eerste lekke band: mijn achterband. In het hotel in Do Luong, waar we nu zitten, hebben gisteren ook twee Nederlandse fietsers overnacht. een man en een vrouw. Vermoedelijk het echtpaar dat we in Hanoi hebben ontmoet. Morgen gaat het verder naar Pho Chau, de laatste plaats in Vietnam. Daarna wordt het fietsen door Laos.

Tot zover,

Tjeu.