Van Thakhek naar Nam Yun

Te Nam Yun, Thailand, 4 december 2016

Vanaf Thakhek, vanwaar ik het vorige reisverhaal heb verstuurd, hebben we alweer heel wat afreist, zo'n 700 km hebben sindsdien gepeddeld. Een weggeslagen brug op een van de binnenwegen, die we volgden veroorzaakte dat we heel wat kilometers moesten omrijden, Door deze 'Bridge too Less' hebben we op 27 november 140 kilometer gefietst (8 1/2 uur) en reden we pas bij vallende avond Savannakhet binnen. Pech komt nooit alleen. De volgende dag hebben we 13 kilometer door Savannaket gezworven, voordat we op de goed weg zaten. Maar toen ging het ook als een speer.

Vietnam was benauwend warm met  hoge luchtvochtigheid. In Laos staat een fikse oosten wind, die vooral in de ochtend kil aanvoelt. We volgen een lange gravelweg. Mijn longen en die kille wind, dat matchte niet helemaal, waardoor ik ruim een week flink last het van een ontsteking die nu op het punt staat afscheid van mij te nemen.  De vrij harde wind doet soms veel rode stof opwaaien vooral wanneer een vrachtwagen je passeert. Je keel en huid wordt soms duchtig gezandstraalt.

Terwijl we fietsen roepen kinderen ons Sa Bai Dee na, hetgeen hallo betekent. In Pakxong overnachten we in een guesthouse en eten in een Karaoke restaurant. Er wordt uitbundig gezongen. We moeten de glazen klinken met de bezoekers. Er is een solofietser, Toon uit Asten, met wie we de avond verder genoegelijk doorbrengen. Hij heeft vaker in Azie gefietst.

Na Savannakhet verlaten te hebben zijn we na 103 km fietsen over weg 13 in Napon aangekomen. Vooral laatste 20 km ging snel.

Fietsen door Indochina vind ik, vergeleken met Europa, een stuk relaxter. In alle steden en ook in kleinere plaatsen vind je een of meerder hotels of guesthouses. De meeste zijn eenvoudig, geen kouwe kak ook. Maar alles wat je nodig hebt is er: bedden, douche, airco.  De wegen zijn over het algemeen niet druk en goed berijdbaar. Ook al spreek je de taal niet, de mensen zijn vriendelijk en behulpzaam. Praten met handen en voeten en aanwijzen van het voedsel dat je in een wegrestaurantje wilt hebben is voldoende. Ook heb ik ontdekt dat je net zo goed Nederlands kunt praten in plaats van Engels. In een uitspanning roep ik, als er niemand in de zaak staat en dat is meestal het geval, want het aantal gasten is overal beperkt: 'Goed volk,' en dan snelt altijd wel iemand toe. Als ik wil afrekenen roep ik: ' Ik wil graag betalen,' en steek mijn portemonnaie omhoog. Ook dat wordt perfect begrepen. Het te betalen bedrag wordt meestal op een calculator getikt. 

Als fietser wordt je bejegend met een mengeling van respect en meewarigheid. Respect omdat je die lange afstanden per fiets aflegt, meewarigheid, omdat in deze contreien fietsen toch iets is voor armoezaaiers, de kleine boeren, de landarbeiders en andere kleine luiden. Iemand die wat voorstelt verplaatst zich per scooter, per motorfiets, of in een SUV.

Na de rustdag in Thakhek, nemen we na vier fietsdagen, opnieuw een rustdag in Pakse. Dit vooral om foto's, waar sommigen zo smachtend naar verlangen, uit te zoeken en te uploaden. Temidden van gamende jeugd, meest jongens van puberarale leeftijd, ben ik vele uren, van 'sochtends tot ver in de middag, bezig geweest om geslaagde foto's uit te zoeken en via de digitale snelweg op de weblog te zetten. Ik hoop dat de foto's een beetje een indruk geven hoe geweldig we het hier hebben en hoe interessant Indochina is.

Op vrijdag 2 december fietsen we van Pakse naar de grens van Laos met Thalland. Ook aan je vertrek uit willen de authoriteiten van Laos een grijpstuiver verdienen. De stempel die men op je visum mept bestaat uit de tekst 'USED' en kost 1 dollar. Na het invullen van een input (arrival) en output (departure) formulier zet een Thaise douanier een stempel in je paspoort, waarmee je 15 dagen in het land mag blijven. Het departure formulier wordt in je paspoort geniet. Bij het verlaten van het land wordt dat eruit gescheurd. Entreegeld om het land binnen te mogen verlangen de Thaise autoriteiten niet. Toeristen zijn meer dan welkom. Wel verwacht men dat je aan de linkerkant van de weg rijdt, wat even wennen is.

Na de grens te zijn gepasseert fietsen we, over een weg met vele felle klimmen, naar het noorden naar Khong Chaim, dat ligt aan de samenvloeiing van de Mun en Mekong. Omdat de Mekong veel slib meevoert en de Mun dat niet doet verschilt het water van kleur. Dat kleurverschil kun je met enige fantasie zien als je heerlijk op een terrasje zit om de plaatselijke specialiteiten te nuttigen, waaronder gefrituurde vis. We vinden een leuk onderkomen waar we de nacht doorbrengen. Vergeleken met Laos en Vietnam is het aantal restaurants in Thailand beperkt. Wel zijn er meer supermarkten.

Zaterdag 3 december

Als we Khong Chaim uitfietsen vlak voor de brug over de Mun, na een bezoek aan het Pha Taem Nationaal Park, waar je vanaf een klif een indrukwekkend uitzicht hebt over de Mekong, fietst een vakantiefietser ons tegenmoet. Ik zwaai, roep hallo en kijk achterom of er gestopt wordt. Dat is het geval. Een nederlandse solofietster die begonnen is in de hoofdstad van Laos en zo de Mekong naar het zuiden heeft gevolgd. Ze heeft 3,5 weken en is nu op weg naar de plaats vanwaar ze overmorgen zal terugvliegen naar Nederland. Ze wil eigenlijk nog niet, zo goed is de reis haar bevallen. Ze heeft al veel fietstochten gemaakt, niet alleen in Azie maar ook in Afrika. Dit laatste continent heeft ze samen met een groep gedaan, waarbij de bagage en tenten met een truck werd vervoerd.

Onze bestemming voor vandaag (na vertrek uit Khong Chaim) is Buntharik. Het enige restaurant dat we in Buntharik geopend aantreffen heeft alleen hotpot gerechten: vlees, vis, noodles, groenten moet je zelf in een pot met kokend heet water flikkeren. Het water wordt aan de kook gehouden door een pot met brandende houtskool waarop de ketel water staat. Hotpot hebben we in Savannakhet gegeten, en dat is met name Stanley slecht bevallen vooral omdat de porties zo gering waren. Hij heeft honger als een leeuw en eet voor twee. We kopen daarom brood, rijstwafels etc. in een supermarktje en peuzelen dat op de binnenpleintje van het hotel vlak voor onze kamer op. Het is een warme, heerlijke avond met nauwelijks wind en een en al sterrenhemel.  

Zondag 4 december zitten we opnieuw en alweer en zoals gewoonlijk om 6:00 uur op de fiets. Het is nog lekker koel zo vroeg op de ochtend en er is nog weinig verkeer op de weg. Een land per fiets verkennen, waarbij je kunt stoppen wanneer je wilt wanneer je iets interessants ziet, zoals een rubberplantage waar mannen de geoogste latex wegen op een bascule en een vrouw het gewicht op een formuliertje noteert bijvoorbeeld, of een casavaplantage, of geslachte ratten op een bord op de uitstaltafel van een slager. Of een prachtig nagenoeg levensgroot portret bij de ingang van een school van de onlangs gestorven koning. Ik heb zo'n vermoeden dat deze eerste fietstocht voor Stanley het begin zal zijn van een heleboel fietstochten door Azie maar ook door andere continenten. Het bevalt hem geweldig.    

Tot zover

Tjeu