Van Do Luong naar Thakhek

Rustdag te Thakhek (Laos), zaterdag 26-11-2016

We zijn de mijlpaal van 1000 km gepasseerd, 1035 km om precies te zijn.

Dinsdag 22-11 zijn we in Pho Chau aangekomen. De weg ging over een nieuwe brug, waarna we op wegen onder constructie terecht kwamen, die kriskas over de dijken door rijstvelden lopen. Dat werd dus veel vragen naar de onbekende weg. De wegen zijn overal het algemeen vrij goed, en niet al te druk. Overal groeten schoolkinderen ons. Ze hebben Engels op school geleerd en vragen: What is your name. 'Stanley en Livingstone,' is soms ons antwoord. Af en toe zie je toeristen, want dit is een mooi gebied: Pa achter het stuur, ma ernaast en kinderen achterin. De middenklasse is duidelijk in opkomst.

Woensdag 23-12. We gaan de bergketen oversteken die Vietnam van Laos scheidt en min of meer parallel aan de Mekong rivier loopt. De laatste 30 kilometers tot de grens gaat het door prachtige, nauwelijks door mensenhand aangeraakte natuur. Veel oerwoudgeluiden van dieren waarvan ik de naam niet ken. Veel klimmen ook, dus ook langere stukken lopen. Stanley trapt stevig door en is al snel uit mijn gezicht verdwenen. Gelukkig is het een heel rustige weg. Ik stop regelmatig om uit te rusten en wat te eten en te drinken. Twee kilometer voor de grens ligt een pittige klim voor mij. Ik stap af.  Een busje rijdt mij achterop en stopt. De zijdeur gaat open en men wil mijn fiets in de auto hijsen. ' No money, no money,' roept een vrouw die het Engels enigermate machtig is. Ze willen mij naar de grens brengen. Maar dat hoort niet bij het plan en dat maak ik hen met gebaren duidelijk. Hoofdschuddend en smalend lachend worden de deuren weer gesloten. Wie slaat nou zo'n genereus aanbod af? Ik duw de fiets verder omhoog. Bij de grens voegen Stanley en ik ons weer bij elkaar, laten het visum afstempelen, waarvoor je 1 dollar per stuk moet betalen en mogen Vietnam verlaten. 1,5 km verderop is het immigratiekantoor van Laos. Het is er erg rustig. Wij zijn de enige klanten. Na twee formulieren te hebben ingevuld, pasfoto's te hebben afgegeven, en 36 US dollar, het entreegeld voor het land, per visum te hebben betaald wordt er een fraai visum in onze paspoorten geplakt. De overgeschoten Dongs kunnen in hetzelfde gebouw omgeruild worden voor Kip (spreek uit kiep), de munteenheid van Laos. De grens ligt min of meer op de top van de bergkam, en het wordt nu vooral dalen, met soms een klim ertussen. In Lak Sao vinden we een hotel met daarnaast een goed restaurant. Het eten smaakt best na deze enerverende dag, waarop we, ondanks alle klimmen, 80 kilometer hebben afgelegd.

Donderdag 24-11. Vanochtend om 6:00 uur op de fiets. Maar mijn fiets wil niet, merk ik als ik een forse tred wil inzetten. Lekke achterband. Ik maak gebruik van de wastafel op onze kamer om het lek te vinden. Het is zo piepklein dat ik het lek pas na drie maal ronddraaien van de band vind. Ter plekke geplakt en tot nu toe heeft het gehouden (wel duimen natuurlijk). De weg gaat verder door een breed dal van het karstgebergte, dat in mooie vormen is geerodeerd. In de rivier stroomt weinig water. Het regenseizoen is voorbij. Indrukwekkende uitzichten. Als ontbijt Pho gegeten in een wegrestaurantje. Stanley wil eieren erbij, drie stuks zelfs. De restauranthoudster wil kennelijk geen flater staan: Stanley moet zelf z'n eieren bakken. Voor mij geen eieren, dat verdraagt mijn maag niet. Terwijl we ontbijten komt een vakantiefietser langs. Hij moet onze fietsen gezien hebben die langs de kant van de weg staan maar hij groet niet. Enkele minuten later volgt zijn vrouw. Die zwaait naar ons, maar tot uitwisselingen van ervaringen komt het niet.

Dan volgt een flinke klim van 3 kilometer (16%) die ik bijna geheel heb gelopen. Stanley is vooruit gesneld, dus ik weet niet of hij alles heeft gefietst. Later vertelde hij dat hij ook is afgestapt. Hij is geen vakantiefietser. Dit is zijn eerste langere fietsreis, op een trip van enkele dagen van Delft naar Antwerpen na, die we in juni hebben gehouden als generale repetitie voor deze reis. Dat was een leerzame ervaring. Het gaat hem ogenschijnlijk allemaal makkelijk af. In Guesthouse Kamphone Keokhamphan noteer ik dat we deze dag 103 kilometer hebben gefietst.

vrijdag 25-11 Om 7:00 uur op de fiets. Dit wordt de negende dag dat we achtermekaar fietsen, de ene dag na de andere. Het wordt langzamerhand tijd voor een rustdag. Stanley klaagt over last van spierspijn. Waarschijnlijk net iets te enthousiast de felle klimmen in de bergen genomen. We volgen de 13 een redelijke rustige weg, die min of meer parallel aan de Mekongrivier loopt waar door SUV's (4x4)  van voornamelijk het merk Toyota, keihard wordt gescheurd. Gelet op de totale bevolking is de autodichtheid gering, maar de auto's die je ziet zijn bijna allemaal van het hoge segment.

Vaak is de overgang tussen het asfalt van de weg en de berm abrupt, met een decimeter of soms meer verschil. Stanley schuift terwijl we door een dorpje komen en langzaam fietsen van het asfalt in de berm en komt ten val. Gelukkig een redelijk zachte landing en slechts een schaafwondje aan de onderarm. Het wordt inderdaad tijd om een rustdag in te lassen en dat doen we vandaag nu we in Thakhek zijn, een stad met veel koloniale gebouwen aan de Mekongrivier. Ons hotel stamt uit de koloniale tijd, ziet er fraai uit en heeft ruime goede kamers.

Vanochtend lekker uitgeslapen. Pas om 7:30 uur op. Met Stanley z'n spierpijn gaat het een stuk beter, mede ook door de zelfmassage die hij op zijn dijbenen heeft toegepast.

Tot zover

Tjeu