Van Siem Reap naar Phnom Penh

Te Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja.en ook de stad met de meeste inwoners. Dit is geschreven met een voldane glimlach. De fietstocht van Hanoi naar Phnom Penh is gelukt. In vier weken en één dag ruim 2400 kilometer afgelegd.

Gisteravond (maandag 12 december) in de stromende regen aangekomen in Phnom Penh. Ik schrijf dit in de lobby van hotel Ohana, dat op de conjunctie van de Tonle Sap rivier en de Mekong rivier ligt. In de lobby staat een opgetuigde kerstboom omringd met in cadeaupapier verpakte dozen van allerhande formaat. Er zit niks in; het is ledig expositie materiaal. De toppen van de naalden van de plastic boom zijn wit. En dat in een land waar nooit sneeuw valt! We hebben zoiets - een kerstboom in deze tijd van het jaar...? Wat raar. Het is hier hoogzomer. Gisteren was het de eerste dag van de hele ries met heftige regen en een dicht wolkendek. Na 70 kilometer gefietst te hebben kreeg ik in diezelfde stromende regen een lekke band. Gelukkig stond er niet ver van de onheilsplek een leeg winkelstalletje, van het formaat dat eerder een onbesuisde bestuurder van een tweewielige trekker om ver had gereden. Daar heb ik de zaak nog behoorlijk droog kunnen houden en de fiets weer wegklaar kunnen maken.

Op de avond voor de dag dat we uit Siem Reap vertrokken sprak ik nog een tijdje met Chea en haar Duitse man, Albert. Zij had haar zoontje van een maand op schoot, hun enige kind. Eerder hadden ze een zoontje van 9 jaar verloren aan een ziekte die ze zelfs in Duitsland niet konden genezen. Om de geboorte te vieren werd die avond  met de familie van Chea feest gevierd. Zo'n een maand na de geboorte is zo'n geboortefeest gebruikelijk in Cambodja. De familie is de enige instantie die voor sociale zekerheid kan zorgen. De overheid doet daar niet aan mee..Goede familierelaties zijn daarom essentieel. Wij worden ook uitgenodigd voor het feest..Dat werd een genoegelijke avond, met Duits als voertaal.. Albert vond het fijn om weer eens in zijn moedertaal te praten. Het echtpaar ging hooguit eens per drie jaar naar Duitsland. Niet vergeten als ik terug in Nederland ben een kerstgroet naar dit sympathieke echtpaar te sturen.

Vanaf Siep Reap, waar we op zaterdag 10 december zijn vertrokken, steeds weg 6 gevolgd. De 6 is een hoofdweg die Siem Reap verbindt met de hoofdstad. De weg is goed geasfalteerd en alleen druk in en in de buurt van steden. De ruim 300 kilometer in drie dagen gefietst. Gisteren, ondanks de regen en lekke band, was het 130 km.. Overnachtingen in Stoung en Kampong Thnor. In Stoung hebben we zittend op een bank en een blikje bier in de hand het locale stadsleven gadegeslagen. Gedomestificeerde dieren lopen eigenzinnig rond. Een koe jat groenigheid uit een plastic tasje dat voor een eettentje ligt en wordt duchtig afgesnauwd door een aantal honden. Een collega-koe sjokt met kalf voorbij. Kippen, omringd door hun kroost, pikken kruimels van de ongeplaveide straat. Af en toe een SUV (Lexus).

Op zondag 11 december, Iets voorbij Kampong Thom, dat ligt tussen Stoung en Kampong Thnor, een opvallend monument gezien en bezocht. Het bleek een van de vele killing fields te zijn die Cambodja rijk is. Tijdens het regiem van Pol Pot (1976-1979) werd een kwart van de Cambodjanen door de Rode Khmer vermoord, Waarom? Men behoorde niet tot het basisvolk boeren en landarbeiders) maar tot de corrupte stedelingen. Zowat de hele intelligentia werd uitgeroeid en daar heeft het land nog steeds last van. Ook veel minderheden werden omgebracht. Kogels waren te duur daarom werden de slachtoffers doodgeknuppeld, of met landbouwwerktuigen dusdanig bewerkt dat de dood er onherroepelijk op volgde. Er zijn veel massagraven verspreid over heel het land. Van vele van deze zogenaamde 'killings field' weet men de ligging zelfs niet. Procentueel gezien heeft in dit land waarschijnlijk de grootste genocide in de menselijke historie plaatsgevonden. Het is nog maar veertig jaar geleden en vond plaats zo'n dertig jaar nadat een ander regiem, maar dan in Europa, zich ook schuldig maakte aan genocide (ik heb daar het een en ander over geschreven in mijn Fietsroman: Nooit Meer de Weg Kwijt: Op de fiets naar Auschwitz.)

Op zondag 11 december vonden er behoorlijk wat bruiloften plaats en twee daarvan hebben we bezocht. Bij de eerste was men nog het eten aan het voorbereiden, groenten werden geschild en gesneden. Anderen waren bezig om de vele hompen vlees die op een grote tafel lagen uitgestald tot hapklare brokken te snijden en te hakken. Grote kookpotten stonden op houtvuur: de vleespotten van Egypte. Bij de tweede bruiloft was de huwelijksceremonie al volop aan de gang. Er waren drie bruidsparen, iedereen in prachtige kleding gehuld. De vrouwen zaten voor de kijker links en de mannen rechts. We werden lachend uitgenodigd om alles te aanschouwen en zoiets sla je natuurlijk niet af. Aan hun gezichten te zien voelden de bruiden zich niet op hun gemak. Wellicht vonden ze het toch niet de mooiste dag van hun leven.  

Maandag 12 december. Om 5:40 uur op de fiets. Het is nog donker. Als het licht wordt, geen koperrode zonsopkomst. Een dik wolkendek verhindert dat de zonnestralen de aarde bereiken. Aangekomen in een stadje, kijk ik een steeg in en zie 50 meter verderop een heleboel schooljeugd, allemaal in schooluniform. Jongeren op scooters, jongens en meisjes, rijden de steeg in en door de toegangspoort van de school. Nieuwsgierig volgen we hen. Op het schoolplein, waar de kinderen in lange rijen staan die tezamen een kruis vormen, worden we benaderd door een geschiedenisleraar en de directeur van de middelbare school. De geschiedenisleraar die in Phnom Penh aan de universiteit heeft gestudeerd en ook enige tijd Engelse les heeft gegeven, vertelt dat 12 december uitgeroepen is tot 'kinderdag'. Kinderen komen vaker in de prostitutie terecht en deze dag is er om iedereen er aan te herinneren hoe heel erg fout dat is. We worden zelfs uitgenodigd om het ochtendritueel wat zich nu op het schoolplein aan het voltrekken is mee te maken. Maar Phnom Penh wacht op ons en is nog heel erg ver weg, althans als je jezelf op een fiets transporteert.

Rond vier uur, het is nog licht, rijden we onder een gestage regen Phnom Penh binnen via een grote, steile brug. We vinden onderdak in Liza's Guest House dat midden in een drukke wijk ligt. We eten in een restaurant waar studenten met hun scooters binnenrijden en die in de rij van scooters stallen aan de ene kant van het restaurant. In de rest van de ruimte staan kaboutertafeltjes en dito krukjes, zoals in Vietnam. We proosten op de geslaagde reis: Hanoi-Phnom Penh, bijna 2500 kilometer, door vier landen: Vietnam, Laos, Thailand en Cambodja,, en dat alles met de fiets, meestal trappend maar soms ook de fiets voortduwend op fel steile hellingen. We hebben het gehaald! Wat een geweldige ervaring . 'Ik heb ongelofelijk veel geleerd tijdens deze reis,' zei Stanley met grote voldoening.en blijdschap. Het zal beslist niet zijn laatste fietstocht zijn, daar ben ik van overtuigd. Het is nu tijd om voorbereidingen te treffen voor de terugreis. Als alles volgens planning verloopt landen we vrijdagochtend op Schiphol. Ine zal de vermoeide reizigers daar opvangen.

Tot zover,

Tjeu.